συγκλονώ

συγκλονῶ, -έω, ΝΑ

κλονίζω, σείω συθέμελα, συνταράσσω (α. «ισχυρός σεισμός συγκλόνησε την πόλη» β. «οἷον ἀπὸ πελάγευς συγκλονέουσα νέας», Ανθ. Παλ.)

νεοελλ.

μτφ. καταθορυβώ, συγκλονίζω

αρχ.

1. επιφέρω σύγχυση, προξενώ ταραχή σε συνωθούμενο πλήθος («συνεκλόνεον γὰρ ὀιστοὶ [τοὺς Τρῶας]», Ομ. Ιλ.)

2. προξενώ τρομώδεις κινήσεις τών μελών τού ανθρώπινου σώματος.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συν-* + κλονῶ «ταράζω» (< κλόνος)].